In de beginfase verschenen hooguit tien mensen in de ouderkamer. Shadia sprak mensen aan op straat en in winkels, voornamelijk moeders, die langzaam maar zeker begonnen aan te schuiven bij de voorlichtingsbijeenkomsten.

Psychologe Serap Yilmaz heeft een jaar sabbatical genomen van de gerenommeerde 9 Eylul University in Izmir en is pas verhuisd naar Lombardijen. De renovatie van hun koopwoning, waar ze samen met haar man en twee zoons pas twee maanden woont, is nog in volle gang. De keuken is vernieuwd, de vloer is gelegd, nieuwe kozijnen zijn geplaatst en de muren zijn gestuct. Ze hebben deze stap gezet in de hoop op een betere toekomst voor hun 8- en 14-jarige zoons. "Of we de juiste keuze hebben gemaakt, moet nog blijken."

Een meisje met haar in paardenstaart, fiets rustig over de stoep. In een van de voortuinen staat een lege schommelbank. De voordeur van de doorzonwoning is open, de deur van de hal is dicht. Melissa Tomoidjojo (39) doet dat vaker als zij thuis werkt en haar dochter Jenaiah (9) buiten speelt. De alleenstaande moeder van 3 kinderen werkt aan de eettafel waar ze zicht heeft naar buiten. Eén van haar tweelingzoons van 20 jaar is kok, de andere studeert en droomt van een eigen zaak. Haar ogen sprankelen zodra het woord “Zuid” haar lippen verlaat. “Zuid is mijn thuiskomen”, glimlacht ze trots. 

In de bescheiden flat van Negham (50) en haar drie kinderen in Lombardijen hangt nog steeds de sfeer van de verjaardag van Marius, hij is eergisteren 13 jaar geworden. Negham ontvluchtte haar vaderland 20 jaar geleden en woont sindsdien in Lombardijen. Op de eettafel van de christelijke Irakese staat nog de red velvet taart van Dudok, en in de hoek van de woonkamer zweeft een heliumballon. "Een kind moet je omarmen met mooie woorden, aandacht en liefde.” De twee oudste kinderen wonen niet meer thuis. Ze blijken hoogbegaafd te zijn. Marius is ´anders´, zegt Negham, hij heeft een gewone IQ en krijgt jeugdzorgbegeleiding op maat. Negham benadrukt dat ze niet het juiste voorbeeld heeft gehad van haar ouders en dat ze het ook niet altijd goed heeft gedaan met haar kinderen. Ze was nog maar zeven jaar oud toen Saddam Hoessein de invasie van Iran begon, en de oorlog duurde acht jaar. Toen ze een training tot kindsoldaat moest volgen, was ze zo oud als Marius. De terugslag van de kalasjnikov tegen haar schouder en het fluiten van kogels in haar oren bezorgden haar blijvende jeugdtrauma's. “Ik was nog maar een klein meisje. We moesten leren schieten, voor het geval dat. Het wapen was zo zwaar dat ik hulp van een man nodig had om het te dragen.” Gelukkig waren dit slechts trainingsoefeningen. 

Een kus op het voorhoofd van haar vader en een kus op de wang van haar moeder: voor Bengül (34) uit Lombardijen is elk bezoek aan haar ouders een warm bad. Deze gevoelens vormen de onmisbare basis die deze afgestudeerde lerares aan haar twee kinderen (12 en 8jaar) doorgeeft, samen met eerlijkheid als levensmotto: "Zolang je niet liegt, is alles op te lossen."